روایت160-سفارش امام رضا علیه‌السلام به‌دوستانشان تو سّط عبدالعظیم

وَ رُوِیَ عَنْ عَبْدِ الْعَظِیمِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا علیه‌السلام‌ قَالَ: یَا عَبْدَ الْعَظِیمِ أَبْلِغْ عَنِّی أَوْلِیَائِیَ السَّلَامَ وَ قُلْ لَهُمْ أَنْ لَا یَجْعَلُوا لِلشَّیْطَانِ عَلَى أَنْفُسِهِمْ سَبِیلًا وَ مُرْهُمْ بِالصِّدْقِ فِی الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ مُرْهُمْ بِالسُّکُوتِ وَ تَرْکِ الْجِدَالِ فِیمَا لَا یَعْنِیهِمْ وَ إِقْبَالِ بَعْضِهِمْ عَلَى بَعْضٍ وَ الْمُزَاوَرَةِ فَإِنَّ ذَلِکَ قُرْبَةٌ إِلَیَّ وَ لَا یَشْتَغِلُوا أَنْفُسَهُمْ بِتَمْزِیق بَعْضِهِمْ بَعْضاً فَإِنِّی آلَیْتُ عَلَى نَفْسِی‌ إِنَّهُ مَنْ فَعَلَ ذَلِکَ وَ أَسْخَطَ وَلِیّاً مِنْ أَوْلِیَائِی دَعَوْتُ اللَّهَ لِیُعَذِّبَهُ فِی الدُّنْیَا أَشَدَّ الْعَذَابِ وَ کَانَ‌ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِینَ وَ عَرِّفْهُمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ غَفَرَ لِمُحْسِنِهِمْ وَ تَجَاوَزَ عَنْ مُسِیئِهِمْ إِلَّا مَنْ أَشْرَکَ بِهِ أَوْ آذَى وَلِیّاً مِنْ أَوْلِیَائِی أَوْ أَضْمَرَ لَهُ سُوءاً فَإِنَّ اللَّهَ لَا یَغْفِرُ لَهُ حَتَّى یَرْجِعَ عَنْهُ فَإِنْ رَجَعَ وَ إِلَّا نَزَعَ رُوحَ الْإِیمَانِ عَنْ قَلْبِهِ وَ خَرَجَ عَنْ وَلَایَتِی وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ نَصِیبٌ فِی وَلَایَتِنَا وَ أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ ذَلِکَ‌. الإختصاص للمفید، ص247.

از عبدالعظیم حسنی نقل شده و او از امام رضا علیه‌السلام نقل کرده است که حضرت فرمود: ای عبدالعظیم، از طرف من به‌دوستانم سلام برسان و بگو که اجازه ندهند شیطان بر آنان مسلط شود، و آنان را به‌راستگویی، امانتداری، ‌سکوت، دوری کردن از جرّ و بحث در مورد چیزهایی که برایشان فایده‌ای ندارد، روی آوردن به‌همدیگر و به‌دیدن هم رفتن، امر کن؛ زیرا این کارها باعث نزدیک شدن به‌من می‌شود، و همچنین به‌آنان فرمان بده که خودشان را مشغول پاره کردن یکدیگر و به‌جان هم افتادن نکنند؛ زیرا من بر خودم لازم کرده و لازم دانسته‌ام که هرکس این کارها را بکند و یکی از دوستان مرا خشمگین سازد، از خدا بخواهم تا او را به‌سخت‌ترین عذاب مجازات کند و در قیامت هم از زیانکاران خواهد بود، و به‌آنان تفهیم کن که خداوند نیکوکارانشان را آمرزیده و از گنهکارانشان هم در گذشته است، مگر کسی که برای او (خداوند) شریکی قائل شود یا یکی از دوستانم را اذیت کند یا بخواهد به‌او بدی برساند؛ زیرا خدا او را نمی‎آمرزد، تا زمانی که از این کارش (شرک به‌خدا، اذیت یا تصمیم بد در مورد یکی از دوستانم) توبه کند و منصرف شود؛ پس اگر از این کارش توبه کرد (خوشا به‌حالش) و اگر برنگشت، خداوند روح ایمان را از دلش جدا می‌کند، و از ولایت من بیرون رفته و برای او هیچ بهره‌ای از ولایت ما نیست، و به‌خدا پناه می‌برم از این مطلب (خارج شدن از ولایت من و بی بهره ماندن از ولایت چهارده معصوم علیهم‌السلام).